[ Scroll down for Dutch.]

Source: http://www.openeurope.org.uk/Content/Documents/PDFs/greece2ndbailout.pdf

A new restructuring of the Greek debt is in sight. After 2 loan agreements with the IMF and the EU and one debt restructure in February 2012, politicians and analysts consider a new restructuring inevitable. The new element that is politically-speaking extremely sensitive in central and northern Europe, is that this restructuring will involve losses (either in the form of write-offs in the face value or in drastic cuts in the interest rate) for the official sector: the governments of the Eurozone members and the ECB.

Some argue the need for the new restructuring is a result of a ‘mistake’ in the design of the ‘aid’-program for Greece. This argument is based on the economic failure of this program. The loan provision was provided under strict conditionality: the GDP of Greece was slashed by 20% or more after repeated austerity programs. This led the Greek economy and the Greek people to a disaster as poverty and unemployment rose to sky-high levels while economic activity ceases in most sectors. Although the austerity programs were heavily promoted in all Europe, their effectiveness was not at all justified. Previous implementations of similar programs in Latin America, Southeast Asia and Eastern Europe showed that austerity leads to a deeper recession and not to growth. Austerity was mostly applied for 2 reasons: firstly, to make it easier for A. Merkel and M. Rutte to convince their voters and the parliaments of their countries to accept the ‘aid’ program and the debt restructuring for Greece and secondly, to make life so hard for Greek people that no other country would ever want to demand a debt restructuring within the Eurozone.

When, in May 2010, the first loan was agreed for Greece, politicians in central and northern Europe gave explicit guarantees to the public that these loans were secure. Jan Kees de Jager repeated that several times, adding that the Netherlands would make also a profit out of the loan as this was given with an absurdly high interest rate. Later, it was clear that the loan was not enough to make the Greek sovereign debt sustainable, the EU and the IMF decided to provide another higher loan and to restructure the Greek debt with the so-called PSI (private sector involvement). The Dutch public was told that Greece would get another 130 billion and that the Greek debt would be reduced by 100 billion. They were also told that only private investors (e.g. banks) would suffer from the debt write offs. However, this was the half truth…

The Dutch public was not told that the real effect of the restructuring of the Greek debt would be the transfer of the loans to the European tax payer.  The reduction of the Greek sovereign debt was the aim of the PSI. The austerity policies that accompanied the PSI (firing thousands civil servants, reduction of salaries and pensions, abolishment of Collective Employment Agreements, increase of the own risk in health costs, privatizations) inflicted such a severe hit to the Greek economy that the state finances collapsed. Moreover, the Greek government has to use 50-60 billion from the new loan to recapitalize the banks. The result of all these is that, today, the sovereign debt of Greece almost equals the level before the restructuring. However, there is an important difference: currently 64% of the debt is held by European governments and the ECB in comparison to 26% in 2010. In other words, banks got rid of the risk of a Greek bankruptcy. This risk is now transferred to the people of the central and northern European countries. They are going to pay the price!

The reassuring statements of de Jager have been now replaced by realistic statements of C. Teulings that ‘we have to write off our loans to Greece’. A similar statement was delivered in Germany by the rival of A. Merkel, Peer Steinbrueck. In other words, now that the banks have mostly escaped the risk of direct losses by the Greek crisis, European politicians are ready to move the burden directly on the tax payers.

It seems that Dutch citizens have been repeatedly misled by their political leaders. First, they were told that the Greek people created a crisis that was actually created by the faulty structure of the euro and the lack of regulation in the financial sector and was intensified by the austerity policies. Then, they were told that the loans to Greece are necessary to save the Greek economy and the euro, while the real aim was to save the banks. Now, they are told that there is no alternative than paying the price of these loans! The question is how long the Dutch will continue consenting to the income redistribution in favor of the banks that is taking place today. That is especially the case now that the Rutte-Samsom government is using exactly the same arguments with their Greek counterparts to apply similar disastrous austerity policies in the Netherlands. The same question holds for the people all over Europe that are facing the same austerity policies.

Griekenland: Een kwijtschelding voor wie?

In Griekeland is het risico overgenomen door de bevolkingen van Centraal- en Noord Europa. Wij zullen er voor moeten opdraaien!

Na twee leningen van het IMF en de EU en een schuldsanering in februari 2010 is een nieuwe schuldsanering onvermijdelijk inzake Griekenland. Het nieuwe kenmerk van deze sanering die zeer gevoelig ligt in Centraal en Noord Europa is dat de ‘officiële sector’ (de Europese overheden en de ECB) dit keer geld zullen verliezen.

Sommigen suggereren dat deze sanering het resultaat is van fouten in het  steunprogramma voor Griekenland. De leningen werden gegeven onder strenge voorwaarden: na verschillende afgedwongen bezuinigingen is het Griekse BNP met meer dan 20% gekrompen. Het resultaat daarvan was een sterke toename van armoede en werkloosheid en een sterke afname van economische activiteiten.

Hoewel de bezuinigingen populair zijn in Europa, is er bewijs dat ze niet effectief zijn. In het verleden zijn zulke bezuinigingsprogramma’s geïmplementeerd in Latijns America, Zuid-Oost Azië en Oost-Europa. Het resultaat daarvan was altijd een diepere recessie en geen economische groei. Eigenlijk zijn keiharde bezuinigingen in Griekenland geïmplementeerd om twee redenen: ten eerste opdat Merkel en Rutte hun kiezers kunnen overtuigen de steunoperaties voor Griekenland te accepteren en ten tweede om het leven van de Grieken zo moeilijk te maken dat geen enkel ander land dezelfde ‘steun’ zou willen ontvangen.

Halve waarheid
In 2010, toen de eerste leningen werden verstrekt aan Griekenland herhaalde de Jager dat Nederland alles terug zou krijgen met winst (door de woekerrente van 5%…). Later toen evident werd dat deze lening niet genoeg was om de Griekse schuld beheersbaar te maken, besloten de EU en het IMF een tweede lening te verstrekken en een deel van de schuld bij de zogenoemde PSI (Private Sector Involvement) kwijt te schelden. Nederlanders werden verteld dat Griekenland nog een lening van 130 miljard zou krijgen en dat er 100 miljard schuld zou worden afgeschreven. Alleen private investeerders (zoals banken) zouden verliezen leiden. Dat was euphemistisch gezegd slechts de halve waarheid…

Nederlanders zijn niet verteld dat de overdracht van de Griekse schuld, van private investeerders naar de Europese publieke sfeer en daarmee de Europese belastingbetaler, het belangrijkste gevolg van deze sanering was. De verlaging van de Griekse schuld was nooit het doel van de PSI. Door de bezuinigingen, die gekoppeld waren aan de PSI (ontslag van duizenden ambtenaren, salarismatigingen, korting van pensioenen, afschaffing van de CAO’s, verhoging van de eigen bijdrage in de zorg, privatiseringen) is de Griekse economie beland in een diepe recessie. Daardoor zijn de staatsinkomsten flink gedaald. Bovendien moet de Griekse regering 50-60 miljard van de nieuwe lening gebruiken om de banken te ondersteunen. Het resultaat daarvan is dat de Griekse staatsschuld vandaag de dag even hoog is als voor de PSI-operatie.

Echter, er is één belangrijk verschil met toen: overheden en de ECB nemen nu 64% van deze schuld voor hun rekening, terwijl dat in 2010 slechts 26% was. Met andere woorden: bij  een Griekse faillissement lopen de banken nu een veel lager risico. Dit risico is overgenomen door de bevolkingen van Centraal- en Noord Europa. Wij zullen er voor moeten opdraaien!

Schuiven
De geruststellende uitspraken van de Jager hebben plaats gemaakt voor de meer realistische uitspraken van CPB-directeur Teulings: ‘we moeten de lening aan Griekenland kwijtschelden’…omdat …’de schulden voor Griekenland inmiddels te hoog zijn opgelopen om nog terug te kunnen betalen’. Een vergelijkbare verklaring is ook gegeven door de rivaal van Merkel, Peer Steinbrueck. Nu de banken  de schuld hebben overgedragen, zijn politici blijkbaar wel bereid de rekening door te schuiven naar de belastingbetalers.

Het is evident dat Nederlandse burgers herhaaldelijk zijn misleid door hun politici. Ten eerste werd hen verteld dat de gewone Griek een crisis heeft veroorzaakt in plaats van door de foutieve structuur van de euro en het gebrek aan regelgeving in de financiële sector. Vervolgens werd hen verteld dat de leningen aan Griekenland nodig waren om de Griekse economie en de welvaart in de eurozone als een geheel te redden terwijl de redding van de banken het werkelijke doel van de leningen was. Nu wordt hen verteld dat er geen andere oplossing bestaat dan het kwijt schelden van de leningen. De vraag is, hoe lang Nederlanders deze inkomensherverdeling ten gunste van banken zullen blijven accepteren? Vooral nu is dit  belangrijk dat de regering Rutte-Samsom gebruikt precies dezelfde argumenten  om  Nederland vergelijkbare bezuinigingen als in Griekenland op te leggen.

Bron van de grafiek: http://www.openeurope.org.uk/Content/Documents/PDFs/greece2ndbailout.pdf

Source: http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/17397_griekenland_een_kwijtschelding_voor_wie/