Reactie regering Samaras op Romanos is symptomatisch voor algemeen beleid

Door Herbert Ploegman

(Herbert Ploegman is als cultureel-antropoloog afgestudeerd aan de Vrije Universiteit te Amsterdam. Momenteel bereidt hij een onderzoek voor naar nieuwe vormen van samenleven in de crisis in Griekenland.)

In Athene is de hongerstaking van anarchist en wegens een bankoverval gedetineerde Nikos Romanos een gebeurtenis van belang geworden in de strijd die regering en protesterende burgers en activisten tegen elkaar voeren. Sinds 10 november is de 21-jarige Romanos in hongerstaking wegens het niet toekennen van het recht dat hij formeel heeft op studieverlof.

Minister van justitie Charalambos Athanasiou stelde gisteren dat “al zou God zelf naar beneden komen, Romanos niet het aangevraagde studieverlof krijgt. Dit zijn de wetten”. Ook premier Samaras heeft -in een gesprek met Nikos’ vader- gezegd dat hij niets kan doen aan deze situatie. In een brief, getiteld ‘dansen met de dood voor 24 dagen’, verwijt Romanos minister Athanasiou onder meer het afdwingen van een negatieve uitspraak bij de rechtbank op de voorafgaande dag.

Op de 29e dag van de hongerstaking is een hoger beroep op toekenning van het recht afgewezen. Met de waarschuwing van zijn advocaat dat Nikos overgaat tot dorststaking groeit het risico dat hij de situatie niet overleeft. Hoewel hij hier niet op uit is, zou hij -naast zijn in 2008 door de politie doodgeschoten vriend Alexis Grigoropoulos- een martelaar kunnen worden van de linkse en anarchistische bewegingen in Athene.

De situatie lijkt op het eerste gezicht controversieel, gezien de geweldpleging waar hij deel aan had. De publieke opinie vertoont dan ook geluiden als dat het niet veilig zou zijn hem vrij (zij het met een elektronische polsband) rond te laten lopen. Daar wordt tegenover gesteld dat de overvallers tijdens hun actie de situatie hebben uitgelegd: niet de burgers waren hun doelwit, maar de banken die de bevolking (op veel grotere schaal) beroofd hebben.

Het getouwtrek rond Nikos Romanos is niet enkel iets wat een marge op extreem-links aangaat. Eerder zou de bevolking in het algemeen de marge genoemd moeten worden. De houding van de regering van Samaras tegenover Nikos Romanos ligt in feite precies in het verlengde van de houding die al langer bestaat tegenover de bevolking. Geen centimeter wordt toegegeven bij protesten tegen de onophoudelijke bezuinigingen, terwijl keer op keer sociale verworvenheden ongedaan worden gemaakt.

Een recent voorbeeld daarvan is het regeringsbesluit rond het tenietdoen van het moratorium dat lag op onteigening van de hoofdverblijfplaats van Griekse burgers. Talloze Grieken zijn door gebrek aan inkomsten en stijging van de kosten in financiële problemen geraakt. Inmiddels kunnen huiseigenaren (die een groot percentage vormen in Griekenland), ook bij relatief kleine schulden, worden onteigend. Nieuwsberichten over families die op straat of in een auto leven zijn de realiteit.

Een enkele uitzondering hierop is de watervoorziening in de grote steden Thessaloniki en Athene, die door een zelfgeorganiseerd referendum vooralsnog in publieke handen gebleven. Onder druk van de troika zouden ook deze (niet-verliesgevende) diensten moeten worden verkocht aan buitenlandse bedrijven.

Voor Nikos Romanos is het een keuze en een politieke daad om af te zien van water en ander voedsel. In eerste instantie is de aanleiding daarvoor een strijd voor zijn eigen rechten. Het is echter meer dan schrijnend om te zien hoe het politieke spel, waarbij de EU en daarmee de Europese landen evengoed betrokken zijn, van groter gewicht is dan de belangen van onze Europese medeburgers.

Source of the featured image: Dromografos